dimecres, 30 d’octubre del 2013

S'alça el teló... Esperando a Godot


Esperando a Godot és una obra de teatre publicada en 1940 i  pertany a la corrent de l'Absurd, una característica que es reflecteix tant bon punt començem a llegir el diàleg entre Estragon i Vladimir, dos vagabunds que esperen a altre home que li diuen Godot.

 
Açí podeu començar a llegir...


ACTO PRIMERO


Camino en el campo, con árbol.

Anochecer.

Estragon, sentado en el suelo, intenta descalzarse. Se esfuerza haciéndolo con ambas manos, fatigosamente. Se detiene, agotado, descansa, jadea, vuelve a empezar. Repite los mismos gestos.

Entra Vladimir.

ESTRAGON (renunciando de nuevo) - No hay nada que hacer.
VLADIMIR (Se acerca a pasitos rígidos, la piernas separadas) - Empiezo a creerlo. (Se queda inmóvil.) Durante mucho tiempo me he resistido a pensarlo, diciéndome, Vladimir, sé razonable, aún no lo has intentado todo. Y volvía a la lucha. (Se concentra, pensando en la lucha. A Estragon.) Vaya, ya estás ahí otra vez.
ESTRAGON - ¿Tú crees?
VLADIMIR - Me alegra volver a verte. Creí que te habías ido para siempre.
ESTRAGON - Yo también.
VLADIMIR - ¿Qué podemos hacer para celebrar este encuentro? (Reflexiona.) Levántate, deja que te abrace. (Tiende la mano a Estragon.)
ESTRAGON (irritado) - En seguida, en seguida.

Silencio.

VLADIMIR (ofendido, con frialdad.) - ¿Se puede saber dónde ha pasado la noche el señor?
ESTRAGON - En un foso.
VLADIMIR (estupefacto) - ¡Un foso! ¿Dónde?
ESTRAGON (sin gesticular) - Por ahí.
VLADIMIR - ¿Y no te han pegado?
ESTRAGON - Si... No demasiado.
VLADIMIR - ¿Los de siempre?
ESTRAGON - ¿Los de siempre? No sé.
VLADIMIR - Cuando lo pienso... desde entonces... me pregunto... qué hubiera sido de ti... sin mi... (Decidido.) Sin duda, a estas horas, serías ya un montoncito de huesos.
ESTRAGON (profundamente enojado) - ¿Algo más?
VLADIMIR (agobiado) - Es demasiado para un hombre solo. (Pausa. Con vivacidad.) Por otra parte, es lo que me digo, para qué desanimarse ahora. Hubiera sido necesario pensarlo hace una eternidad, hacia 1900.
ESTRAGON - Basta. Ayúdame a quitarme esa porquería.
VLADIMIR - Hubiéramos sido de los primeros en arrojarnos juntos, cogidos de la mano, desde la Torre Eiffel. Entonces valíamos algo. Ahora es demasido tarde. Ni siquiera nos permitirían subir. (Estragon se encarniza con su calzado.) ¿Qué haces?
ESTRAGON - Descalzarme. ¿No lo has hecho nunca?
VLADIMIR - Desde hace tiempo vengo diciéndote que hay que descalzarse todos los días. Más te valdría hacerme caso.
ESTRAGON (débilmente) - ¡Ayúdame!

[...]


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...